Χειμωνιάζει σιγά σιγά και επανερχόμαστε στους φυσιολογικούς μας ρυθμούς ,έτσι μπας και σταυρώσουμε κανένα ποστάκι.
Θέλω πάρα πολύ να γράψω την άποψή μου για τις εκλογές ,επειδή όμως έχει καύσωνα και δεν μπορώ σταυρώσω γραμμή ,επικολλώ παλαιότερό μου post... Αυτοί οι στίχοι αποδεικνείουν την συνάντησή μου με τον φίλο μου τον Όσκαρ!
Santa Decca
The Gods are dead: no longer do we bring
To grey-eyed Pallas crowns of olive-leaves!
Demeter's child no more hath tithe of sheaves,
And in the noon the careless shepherds sing,
For Pan is dead, and all the wantoning
By secret glade and devious haunt is o'er:
Young Hylas seeks the water-springs no more;
Great Pan is dead, and Mary's son is King.
And yet---perchance in this sea-tranced isle,
Chewing the bitter fruit of memory,
Some God lies hidden in the asphodel.
Ah Love! if such there be, then it were well
For us to fly his anger: nay, but see
The leaves are stirring: let us watch awhile.
by Oscar Wilde-1881
Άγιοι Δέκα
Ειλικρινά δεν ξέρω να πω τι αισθάνθηκα όταν διάβασα το άρθρο της Ρίκας Βαγιάνη στο Protagon με τίτλο "Ένας από εμάς;" ...έκπληξη; απορία; θαυμασμό; αγανάκτηση; πραγματικά δεν κατάλαβα τουλάχιστον όχι πριν το διαβάσω ξανά και ξανά.
What next?Αυτό αναρωτήθηκα όταν έμαθα για την δολοφονία του Γκιόλια ,αφού μου πέρασαν από το νού σενάρια επι σεναρίων ...εξάλλου όλοι αυτό κάναμε σήμερα!
Είναι η σωματική έκφραση της ήττας. Η απελπισία της ζωής. Το ανεκπλήρωτο όνειρο. Είναι το «δεν τα βγάζω πέρα». Το κακό που βλέπεις να έρχεται. Το παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των άλλων.
Το ζεϊμπέκικο δεν χορεύεται ποτέ στην ψύχρα ει μη μόνον ως κούφια επίδειξη. Ο χορευτής πρέπει πρώτα «να γίνει», να φτιάξει κεφάλι με ποτά και όργανα, για να ανέβουν στην επιφάνεια αυτά που τον τρώνε.
Η περιγραφή της προετοιμασίας είναι σαφής:
Παίξε, Χρήστο, το μπουζούκι,
ρίξε μια γλυκιά πενιά,
σαν γεμίσω το κεφάλι,
γύρνα το στη ζεϊμπεκιά.
(Τσέτσης)
Ο αληθινός άντρας δεν ντρέπεται να φανερώσει τον πόνο ή την αδυναμία του· αγνοεί τις κοινωνικές συμβάσεις και τον ρηχό καθωσπρεπισμό. Συμπάσχει με τον στίχο ο οποίος εκφράζει σε κάποιον βαθμό την προσωπική του περίπτωση, γι' αυτό επιλέγει το τραγούδι που θα χορέψει και αυτοσχεδιάζει σε πολύ μικρό χώρο ταπεινά και με αξιοπρέπεια. Δεν σαλτάρει ασύστολα δεξιά κι αριστερά· βρίσκεται σε κατάνυξη. Η πιο κατάλληλη στιγμή για να φέρει μια μαύρη βόλτα είναι η στιγμή της μουσικής γέφυρας, εκεί που και ο τραγουδιστής ανασαίνει.
Ο σωστός χορεύει άπαξ· δεν μονοπωλεί την πίστα. Το ζεϊμπέκικο είναι σαν το «Πάτερ Ημών». Τα είπες όλα με τη μία.
Τα μεγάλα ζεϊμπέκικα είναι βαριά, θανατερά:
Ίσως αύριο χτυπήσει πικραμένα
του θανάτου η καμπάνα και για μένα.
(Τσιτσάνης)
Τι πάθος ατελείωτο που είναι το δικό μου,
όλοι να θέλουν τη ζωή κι εγώ το θάνατό μου.
(Βαμβακάρης)
Το ζεϊμπέκικο δεν σε κάνει μάγκα*· πρέπει να είσαι για να το χορέψεις. Οι τσιχλίμαγκες με το τζελ που πατάνε ομαδικά σταφύλια στην πίστα εκφράζουν ακριβώς το χάος που διευθετεί η εσωτερική αυστηρότητα και το μέτρο του ζεϊμπέκικου.
Το ζεϊμπέκικο δεν χορεύεται σε οικογενειακές εξόδους ή γιορτές στο σπίτι· απάδει προς το πνεύμα. Πόσο μάλλον όταν υπάρχουν κουτσούβελα που κυκλοφορούν τριγύρω παντελώς αναίσθητα.
Είναι χορός μοναχικός.
Όταν το μνήμα χάσκει στα πόδια σου, ο τόπος δεν σηκώνει άλλον. Είναι προσβολή να ενοχλήσει μια ξένη κι απρόσκλητη παρουσία. Γι' αυτό κάποιοι ανίδεοι αριστεροί διανοούμενοι ερμήνευσαν την επιβεβλημένη ερημία του χορού με τα δικά τους φοβικά σύνδρομα· αποκάλεσαν το ζεϊμπέκικο «εξουσιαστικό χορό», που περιέχει, δήθεν, μια «αόρατη απειλή». Είδαν, φαίνεται, κάποιον σκυλόμαγκα να χορεύει και τρόμαξαν. Όμως, και έναν κυριούλη αν ενοχλήσεις στο βαλσάκι του, κι αυτός θα αντιδράσει.
Το ζεϊμπέκικο δεν είναι γυναικείος χορός.
Απαγορεύεται αυστηρώς σε γυναίκα να εκδηλώσει καημούς ενώπιον τρίτων· είναι προσβολή γι' αυτόν που τη συνοδεύει. Αν δεν είναι σε θέση να ανακουφίσει τον πόνο της, αυτό τον μειώνει ως άντρα και δεν μπορεί να το δεχτεί.
Και στο μάτι δεν κολλάει.
Μια γυναίκα δεν είναι μάγκας· είναι θηλυκό ή τίποτα. Κι ένας άντρας, πρώτα αρσενικό και μετά όλα τ' άλλα. Αυτό είναι το αρχέτυπο. Κι αν το εποικοδόμημα γέρνει καμιά φορά χαρωπά, η βάση μένει ακλόνητη. Εξαιρούνται οι γυναίκες μεγάλης ηλικίας που μπορεί να έχουν προσωπικά βάσανα: χηρεία ή πένθος για παιδιά.
(Κι όμως είδα σπουδαίο ζεϊμπέκικο από δύο γυναίκες· τη Λιλή Ζωγράφου, που αυτοσχεδίαζε έχοντας αγκαλιάσει τον εαυτό της από τους ώμους με τα χέρια χιαστί σαν αρχαία τραγωδός· και μια νεαρή πουτάνα σε ένα καταγώγιο των Τρικάλων, πιο αυτεξούσια απ' όλους τους αρσενικούς εκεί μέσα.)
Η μεγάλη ταραχή είναι οι χωρικοί. Σε πλατείες χωριών, με την ευκαιρία του τοπικού πανηγυριού ή άλλης γιορτής, κάτι καραμπουζουκλήδες ετεροδημότες χορεύουνε ζεϊμπέκικο στο χώμα· προφανώς για να δείξουνε στους συγχωριανούς τους πόσο μάγκες γίνανε στην πόλη. Οι άνθρωποι της υπαίθρου δεν έχουν μπει στο νόημα κι ούτε μπορούν να εννοήσουν. Τα δικά τους ζόρια είναι κυκλικά· έρχονται, περνάνε και ξαναέρχονται σαν τις εποχές του χρόνου. Δεν είναι όλη η ζωή ρημάδι. Γι' αυτό χορεύουν εξώστρεφα, κάνουν φούρλες, σηκώνουν το γόνατο ή όλο το πόδι, κοιτάνε τους γύρω αν τους προσέχουν, χαμογελάνε χορεύοντας. Μιλάνε με τον Θεό των βροχών και του ήλιου, όχι τον σκοτεινό Θεό του χαμόσπιτου και των καταγωγίων.
Δεν γίνεται καν λόγος για το τσίρκο που χορεύει επιδεικτικά, σηκώνει τραπέζια με τα δόντια και ισορροπεί ποτήρια στο κεφάλι του. Ή τη φρικώδη καρικατούρα ζεϊμπέκικου που παρουσιάζουν οι χορευτές στις παλιές ελληνικές ταινίες και προσφάτως στα τηλεοπτικά σόου.
Το ζεϊμπέκικο είναι κλειστός χορός, με οδύνη και εσωτερικότητα. Δεν απευθύνεται στους άλλους. Ο χορευτής δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον. Περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του, τον οποίο τοποθετεί στο κέντρο του κόσμου. Για πάρτη του καίγεται, για πάρτη του πονάει και δεν επιζητεί οίκτο από τους γύρω. Τα ψαλίδια, τα τινάγματα, οι ισορροπίες στο ένα πόδι είναι για τα πανηγύρια. Το πολύ να χτυπήσει το δάπεδο με το χέρι «ν' ανοίξει η γη να μπει».
Και, όσο χορεύει, τόσο μαυρίζει.
Πότε μ' ανοιχτά τα μπράτσα μεταρσιώνεται σε αϊτό που επιπίπτει κατά παντός υπεύθυνου για τα πάθη του και πότε σκύβει τσακισμένος σε ικεσία προς τη μοίρα και το θείο.
Τα παλαμάκια που χτυπάνε οι φίλοι ή οι γκόμενες καλύτερα να λείπουν. Ο πόνος του άλλου δεν αποθεώνεται. Το πιο σωστό είναι να περιμένουν τον χορευτή να τελειώσει και να τον κεράσουν. Να πιούνε στην υγειά του· δηλαδή να του γιάνει ο καημός που τον έκανε να χορέψει.
Ειπώθηκε πως το ζεϊμπέκικο σβήνει.
Ο αρχαϊκός χορός της Θράκης που τον μετέφεραν οι ζεϊμπέκηδες στη Μικρά Ασία και τον επανέφεραν στην Ελλάδα οι πρόσφυγες του 1922 έχει ολοκληρώσει τον ιστορικό του κύκλο· δεν έχει θέση σε μια νέα κοινωνία με άλλα αιτήματα και άλλες προτεραιότητες.
Μπορεί και να γίνει έτσι.
Αν χαθούν η αδικία, ο έρωτας και ο πόνος· αν βρεθεί ένας άλλος τρόπος που οι άντρες θα μπορούν να εκφράζουν τα αισθήματά τους με τόση ομορφιά και ευγένεια, μπορεί να χαθεί και το ζεϊμπέκικο.
Όμως βλέπεις μερικές φορές κάτι παλικάρια να γεμίζουν την πίστα με ήθος και λεβεντιά που σε κάνουν να ελπίζεις όχι απλώς για τον συγκεκριμένο χορό, αλλά για τον κόσμο ολόκληρο..."
Μετά μεγάλης έκπληξης αλλά και λύπης μου ,έπεσα εντελώς τυχαία καθώς σερφάριζα αμέριμνος ,σε ένα πρόσωπο που είχα ευχηθεί κάποτε να μη ξαναδώ ποτέ στα μάτια μου.
Τσαλακώθηκε η εθνική μας αξιοπρέπεια ,με τον μη προσήκοντα σεβασμό στο ιερό αυτό κειμήλιο του ελληνισμού!
1982 τότε ,2010 τώρα!
Ακούστε τι είπε ο Χαρδαπαπάρας ο Χαρδαβέλας στην εκπομπή του:| Giortazoyn |
| σήμερα Σαβ 29 Μαι 10 Θεοδοσία, Θεοδόσω, Ολιβιανός, Ολβιανός, Ολιβία, Ολίβια, Αλωση της Κωνσταντινούπολης απο τους Τούρκους το 1453, Υπομονή |
| www.eortologio.gr |
Πώς τα φέρνει η ζωή καμιά φορά!
Πολιτική μας γραμμή είναι ότι το εθνικό συμφέρον στέκει πάνω από το οτιδήποτε άλλο. Υπεράνω όλων το Έθνος!
Βασική μας πεποίθηση είναι ότι πρέπει να υπάρχει αξιοκρατία, και όχι ομάδες, των οποίων τα μέλη διαδέχονται το ένα το άλλο στην εξουσία. Γι’ αυτο είμαστε άκρως αντίθετοι στον διαχωρισμό νέων και παλιών παικτών, γιατί πιστεύουμε στην συμμετοχή όλων στην αναπτυξη της Πατριδος και στην προσωπική αξία του καθε Έλληνος ξεχωριστά. Πιστεύουμε σε μια Πολιτεία, όπου κυβερνήτες της θα είναι οι πραγματικά Άξιοι και Άριστοι.
Στον στρατιωτικό τομέα, επιδίωξή μας είναι μια εξωτερική πολιτική ανεξάρτητη και περήφανη. Φιλοδοξούμε, κατ’ αρχην, να απελευθερώσουμετα πάτρια εδάφη που βρίσκονται υπό τουρκική κατοχή, και, εννοείται, να κατακτήσουμε τα Σκόπια αν εισαχθούν στο παιχνίδι, ιδιαίτερα αν σφετεριστούν το όνομα Μακεδονία και την ένδοξη Ιστορία του Έθνους μας. Θεμέλιο της εθνικής ανεξαρτησίας και προϋπόθεση για απελευθέρωση των σκλάβων πατρίδων είναι οι ένοπλες δυνάμεις. Κατά συνέπεια, θεωρούμε εξαιρετικά σημαντική την ύπαρξη ενός ισχυρού εθνικού στρατού. Γι’ αυτό είμαστε αντίθετοι στην πρακτική του να βοηθιούνται οι λίγοι παίχτες με μεγάλο rank. Πιστεύουμε ότι πρέπει οι πολλοί μικροί παίχτες να βοηθηθούν, ώστε να ανεβάσουν γρήγορα rank για να μπορέσουν να βοηθήσουν την eΠατρίδα μας στρατιωτικά όσο το δυναντόν πιο σύντομα.
Στον οικονομικό τομέα, προτείνουμε κρατική ενίσχυση των ελληνικών εταιριών ώστε να αναπτυχθούν πολύ, για να ελέγξουμε οικονομικά τα άλλα eΚράτη και να περνάμε την πολιτική μας βούληση σε αυτά μέσω οικονομικου πολέμου. Πάγια θέση μας είναι η απαίτηση για περισσότερη διαφάνεια στην διαχείριση των οικονομικών του κράτους, ώστε να είναι όλοι οι πολίτες σίγουροι ότι οι φόροι που πληρώνουν αξιοποιούνται για το καλό της Πατρίδος, και όχι για το προσωπικά συμφέροντα.
Η ενίσχυση της κοινωνικής δομής της χώρας μας περνά μέσα από την ατομική ανάπτυξη του κάθε πολίτη. Επομένως, βασική αρχή μας είναι καθε προσπαθεια του κρατους να εχει κατευθυνση προς τα εκει. Θεωρούμε απαραίτητη την στήριξη των νέων παικτών με παροχές, αλλά και ενίσχυση των παλαιότερων, ώστε να επιτευχθεί η οικονομική και στρατιωτική τους άνοδος.
Πιστεύουμε στην ενότητα όλων των Ελλήνων, σε μια Εθνική στρατηγική, με γνώμονα πάντα την ανάπτυξη και ευημερία του Έθνους, αλλά είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε αυστηρή κριτική, όταν παρεκκλίνουμε αυτής της πορείας..."
Αν και αποφεύγω να σχολιάζω την επικαιρότητα αμέσως (έτσι προσπαθώ να κάνω χρόνια τώρα ,για λόγους που έχω πεί) ,θα το κάνω τώρα με αφορμή τα περιβόητα συνθήματα των ΟΥΚάδων.
Παραμονή σήμερα του ευαγγελισμού και πήγα σε μια σχολική γιορτή ,αυτές που κάνουν βαριεστημένες ,κακοπληρωμένες και μπαιλτισμένες από τα κωλόπαιδα του καθενός ,δασκάλες κάθε τέτοια εποχή ...χρόνια τώρα.
Είτε το θέλετε είτε όχι ,το όνομα της γείτονος θα είναι Βόρεια Μακεδονία.
Εννοείται πως δεν θα μπώ στην λογική της παπαρολογίας με την υποτιθέμενη ανθελληνική προπαγάνδα ,η οποία ασφαλώς και δεν υφίσταται ,ίσως μόνο λίγη ξαφνική και σοκαριστική συνειδητοποίηση της μιζέρια μας η οποία σε δόσεις όπως η αντιβίωση ίσως μας κάνει και καλό.
Καιρό πολύ ,ήθελα να πώ την γνώμη μου για τον περίφημο blogονόμο που επικρέμεται της κεφαλής μας.
Μετά το social networking ,to ...social fucking!
