1982 τότε ,2010 τώρα!Πώ πω! 28 χρόνια πώς διάολο πέρασαν τα γαμημένα ,γαμώ το κέρατό μου!... μα τα θυμάμαι σαν να 'ταν χθές!
-Έλα ρε πάμε;
-Ναι πάμε ,βρήκες μπάλα;
-Nαι ρε τη παλιά έχω...την ράψαμε λίγο.Την καλή του Στάθη δεν μας την δίνει ο πατέρας του.
-Καλά ,πάμε να πάρουμε και τους υπόλοιπους.
Πήραμε τον Σπύρο ,τον Αλέκο ,τον Φώτη και τους υπόλοιπους ,τον Νίκο δεν τον καταφέραμε γιατί τον είχε στιμώξει ο πατέρας του στην μελέτη με κάτι εκκλησιαστικά αφού τον προόριζαν για παπά!
Έτσι κυλούσαν οι μέρες του 1982 ...το πρωί μπάλα με πρωταγωνιστές εμάς ,το μεσημέρι πάλι μπάλα με πρωταγωνιστές τον Ζίκο ,τον Έντερ ,τον Ρόσι και τον πλατινί ,και το απόγευμα πάλι μπάλα στην αλάνα.
Το μουντιάλ αυτό είχε και μιαν ιδιαιτερότητα...ήταν το πρώτο έγχρωμο!Στο καφενείο του χωριού ήρθε η πρώτη έγχρωμη τηλεόραση...ουάου!!!
Για πρώτη φορά ανακαλύψαμε πως η αγαπημένη μας ομάδα ,η Βραζιλία φυσικά ,δεν φορούσε γκρί μαύρο αλλά κίτρινο μπλέ!
Κίτρινο η Βραζιλία;Tότε νομίζω οι περισότεροι θα είχαν γίνει ΑΕΚ!
Στην αλάνα οι ρόλοι εναλλάσονταν ,ανάλογα με το προηγούμενο μάτς ,ο ένας γίνονταν Πλατινί ,άλλος Ρουμενίγκε ,αλλος Τιγκανά και άλλος Μπρούνο Κόντι.
Εγώ πάντα ήμουν ο Ζίκο ,ρόλο που κρατούσα μετά μανίας μιας και ήταν ο αγαπημένος μου μακράν.
Ο Ζίκο ήμουν εγώ και εγώ ήμουν ο Ζίκο ...τέλος!δεν το διαπραγματευόμουν!Είχα θυμάμαι φάει ώρες στην παραλία μες στον ντάβανο να διαβάζω αφιερώματα για αυτόν ,πως κλωτσούσε τα τενεκεδάκια στην κόπα καμπάνα και κάτι τέτοια ανεβαστικά ,που στα μάτια ενός δεκάχρονου φάνταζαν ηρωικά!
Σώκρατες ,Ζαιρζίνιο ,Έντερ ,Λέαντρο ,Όσκαρ και Ζιρές ,Τιγκανά ,Σίξ ,Αμορός ,Πλατινί αλλά και Μαραντόνα ,Αρντίλες ,Μάριο Κέμπες ήταν οι μικροί μου ήρωες τότε ,αλλά και τώρα σαν να μην πέρασε μια μέρα το ίδιο νιώθω ,μήπως οι ήρωές μου ήταν τελικά τα παιδικά μου χρόνια; μήπως οι ήρωές μου είναι οι παιδικοί μου φίλοι; μήπως o ήρωάς μου ήμουν εγώ ο ίδιος και τα παιδικά μου χρόνια ,που κάπως έτσι φαντάζουν στην σημερινή ανιαρή καθημερινότητά μου;...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου