Αφιέρωμα....

 

Όπως όλοι μας γνωρίζουμε ,ενώ τους συγγενείς μας τους σβερκωνόμαστε σώνει και καλά ,τους φίλους μας τους επιλέγουμε.Τους επιλέγουμε επειδή τους γουστάρουμε ,τους επιλέγουμε επειδή μας καταλαβαίνουν ,τους επιλέγουμε επειδή μας καταλαβαίνουν και αυτοί ,επειδή περνάμε καλά μαζί ,επειδή χωρίς αυτούς πραγματικά δεν έχει νόημα η ζωή μας.

   Έτσι φανταστείτε πως νιώθουμε όταν χάνουμε έναν από αυτούς ,πόσο μάλλον όταν χάνουμε τον καλύτερο από αυτούς .Χάνουμε χαρές που δεν δημιουργήθηκαν ακόμα ,χάνουμε παρηγοριά σε προβλήματα που ακόμα δεν ήρθαν ,τις καλές κουβέντες που ακόμα δεν χρειάστηκαν να ειπωθούν ,τις παραινέσεις και τις συμβουλές που θα σού έδινε.

   Θέλω να γράψω και άλλα ,και άλλα τόσα ,να γράφω θέλω 3 μέρες για αυτά ,αλλά ,μα τω Θεώ , δεν μπορώ ...μετά βίας μπορώ και πληκτρολογώ αυτές τις αράδες.....

   Το μόνο που θέλω να καταφέρω να γράψω είναι μια αφιέρωση ,ένα τραγούδι για τον φίλο μου τον Μήτσο .τον Μήτσο τον Νέρωνα που έφυγε από κοντά μας τόσο ξαφνικά και άδικα.
Όταν του σύστησα τον Κορακάκη του είχα πει οτι αυτός ο τύπος είχε γράψει ένα τραγούδι για αυτόν ,ένα τραγούδι που μα την Παναγία ,τώρα που έφυγε ,είμαι πεπεισμένος ότι είναι γραμμένο ακριβώς γιαυτόν.
Δεν θα δει ποτέ αυτό το post ,μιας και ήταν φανατικός αναγνώστης αυτού του blog ,όμως ποιoς ξέρει;... ίσως και να μπορεί...

   Μάνα που ζω ,από τον Βαγγέλη Κορακάκη στη μνήμη του Φίλου μου ....του Αδερφού μου ....