Αφιέρωμα....

 

Όπως όλοι μας γνωρίζουμε ,ενώ τους συγγενείς μας τους σβερκωνόμαστε σώνει και καλά ,τους φίλους μας τους επιλέγουμε.Τους επιλέγουμε επειδή τους γουστάρουμε ,τους επιλέγουμε επειδή μας καταλαβαίνουν ,τους επιλέγουμε επειδή μας καταλαβαίνουν και αυτοί ,επειδή περνάμε καλά μαζί ,επειδή χωρίς αυτούς πραγματικά δεν έχει νόημα η ζωή μας.

   Έτσι φανταστείτε πως νιώθουμε όταν χάνουμε έναν από αυτούς ,πόσο μάλλον όταν χάνουμε τον καλύτερο από αυτούς .Χάνουμε χαρές που δεν δημιουργήθηκαν ακόμα ,χάνουμε παρηγοριά σε προβλήματα που ακόμα δεν ήρθαν ,τις καλές κουβέντες που ακόμα δεν χρειάστηκαν να ειπωθούν ,τις παραινέσεις και τις συμβουλές που θα σού έδινε.

   Θέλω να γράψω και άλλα ,και άλλα τόσα ,να γράφω θέλω 3 μέρες για αυτά ,αλλά ,μα τω Θεώ , δεν μπορώ ...μετά βίας μπορώ και πληκτρολογώ αυτές τις αράδες.....

   Το μόνο που θέλω να καταφέρω να γράψω είναι μια αφιέρωση ,ένα τραγούδι για τον φίλο μου τον Μήτσο .τον Μήτσο τον Νέρωνα που έφυγε από κοντά μας τόσο ξαφνικά και άδικα.
Όταν του σύστησα τον Κορακάκη του είχα πει οτι αυτός ο τύπος είχε γράψει ένα τραγούδι για αυτόν ,ένα τραγούδι που μα την Παναγία ,τώρα που έφυγε ,είμαι πεπεισμένος ότι είναι γραμμένο ακριβώς γιαυτόν.
Δεν θα δει ποτέ αυτό το post ,μιας και ήταν φανατικός αναγνώστης αυτού του blog ,όμως ποιoς ξέρει;... ίσως και να μπορεί...

   Μάνα που ζω ,από τον Βαγγέλη Κορακάκη στη μνήμη του Φίλου μου ....του Αδερφού μου ....

 

Μιλώντας Για Πολιτισμό...!

Πάσχα! Κέρκυρα!...τι να γράψει κανείς ,τι να πει που δεν έχει ματαειπωθεί ,τι να πρωτοθαυμάσει... ,και εγώ ο δύσμοιρος στη μέση ανήμπορος να εκφράσω αυτό που πραγματικά νοιώθω αυτές τις μέρες μαγεμένος από τις ευωδιές των πασχαλιών και τις μελωδίες των φιλαρμονικών.

      Παρόλα ταύτα ,κάτι βρήκα να σχολιάσω, και αυτό είναι η φιλαρμονική Μάντζαρος και οι ευφυέστατες μουσικές επιλογές του ικανότατου αρχιμουσικού της του Κου Άνθη.

      Ο μαέστρος ,λοιπόν ,μετά την απρόσμενη κίνησή του να αλλάξει το μουσικό κομμάτι της φιλαρμονικής το 2016 και να παιανίζει το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής το La Madrugá του Μορένο το οποίο ενθουσίασε τον κόσμο και ανατρίχιασε τους Μαντζαρίστας ,φέτος πέρασε στα μουλωχτά και το έπος του Ροντρίγκεζ ,ένα adagio το Αρανχουέθ ,το οποίο προσάρμοσε να παίζεται σε συνέχεια του La Magruga .

     Πρόκειται για ένα κομμάτι ενός τυφλού Ισπανού συνθέτη του  Χοακίν Ροντρίγκο ο οποίος συνέθεσε αυτό το κομμάτι με ότι αισθήσεις είχε απο τους βασιλικούς κήπους της Ισπανίας ,δηλαδή μυρίζοντας τις μανόλιες του Παλατιού ,ακούγοντας τα τιτιβίσματα των πουλιών ,το θρόισμα των φύλλων και το κελάρυσμα των νερών όλα αυτά αποτυπώθηκαν σε αυτό το κομμάτι...το Concierto de Aranjuez.

    Τα δύο αυτά κομμάτια μοιάζουν σε βαθμό που μπερδευόντουσαν και οι μουσικοί στην αρχή ,αλλά το αποτέλεσμα είναι απλά μαγευτικό.

     Συγχαρητήρια πολλά ,λοιπόν ,στην Μάντζαρος αλλά και στον Αρχιμουσικό και μαέστρο της. 

Στον Τεκέ του Μισσισίπι.....

Ήμουν δεν ήμουν 15 χρονών όταν άκουσα για πρώτη φορά blues ,ήταν ένα τραγούδι του John Lee Hooker και συγκεκριμένα το Boom boom ,και για κάποιο μυστήριο και μεταφυσικό λόγο αγάπησα τη μαύρη μουσική και τα blues ,αφού πρωτύτερα δεν είχα κανένα έρεισμα ή την παιδεία για κάτι τέτοιο.

    
      Εν τω μεταξύ ,για τον ίδιο φαντάζομαι λόγο αγαπώ και το ρεμπέτικο τραγούδι ,είχα βέβαια τα ακούσματα και τις αφορμές αλλά έχω την εντύπωση ότι μου άρεσαν από γεννησιμιού μου ,τόσο παλιά που δεν θυμάμαι πότε πρωτοάκουσα ρεμπέτικο για πρώτη φορά.

     Έκτοτε ακούω διάφορα ,ότι δηλαδή τα ρεμπέτικα είναι τα Ελληνικά blues ,ότι τα blues είναι ίδια ακριβώς με τα ρεμπέτικα ,όσοι όμως έχουμε μιά μυρωδιά με την μουσική ξέρουμε ότι δεν έχουν καμία σχέση και ότι όποια σχέση και αν έχουν αυτή οφείλεται στο ότι και τα δύο στύλ γεννήθηκαν σε φτωχογειτονιές από ημιπαράνομους  καλλιτέχνες.

      Όλα αυτά βέβαια μέχρι που άκουσα τον Skip James και συγκεκριμένα το Devil Got My Woman της δεκαετίας του '20 και συνειδητοποίησα ότι τα blues στη  πρώιμη μορφή τους και ειδικά αυτά που γράφτηκαν στο περίφημο "Δέλτα" των ΗΠΑ μοιάζουν αρκετά με τα ρεμπέτικα ,τόσο στο άκουσμα όσο και στο ύφος ,επίσης και τα δύο είδη χρησιμοποιούν ως επί το πλείστον κλίμακες μινόρε. 

    Αργότερα ήρθε και ο τεράστιος Στέλιος Βαμβακάρης τόσο με το "blues του Στέλιου" όσο και με τις συνεργασίες του με τον Λουιζιάνα Ρέντ  αλλά και με συνεργασίες σαν αυτή με τον John Lee Hooker να επισφραγίσει την σύνδεση αλλά και την ομοιότητα αυτών των δύο ειδών μουσικής.

   Έτσι λοιπόν ,κάθε φορά που είτε είμαι λυπημένος είτε χαρούμενος θα ακούσω αυτές τις μουσικές και όλα πάνε μια χαρά.