Πάει καιρός ,λοιπόν ,από αυτήν την περίοδο της ζωής μου η οποία ξεκίνησε στην περίοδο της δικής μου "Αναγέννησης" γύρω στα 20 (να'σαι καλά Κε Αλέκο) από τότε που επιχείρησα να διαβάσω και τον "Τελευταίο πειρασμό" του Καζαντζάκη.
Τότε δεν είχα καταλάβει .δεν είχα συλλάβει το μεγαλείο ,την οξυδέρκεια του συγγραφέα και είχα απογοητευθεί ...το είχα σχεδόν παρατήσει.
Αυτό ,μέχρι να το ξαναπιάσω αρκετά χρόνια αργότερα ,και ο λόγος ήταν ότι το έβλεπα σε μια γωνιά στην βιβλιοθήκη μου και με μούτζωνε κάθε φορά που κοιτούσα κατά εκεί.
Αυτόν τον καιρό ,και με τον σάλο που έχει δημιουργηθεί με την ταινία του Σμαραγδή ,είπα να γράψω δύο λόγια ,όχι πως θα τα διαβάσει και κανείς αλλά έτσι για να υπάρχει στο blog μου αφού δεν διαβάζει κανείς blogs πιά .
Δύο λόγια ,λοιπόν ,για την εντύπωση που μου έκανε η ρηχή ανάγνωση του έργου του και το αφελές προσπέρασμα του βάθους των εννοιών αυτού του τύπου ,αυτής της ιδιοφυίας των λέξεων και των εννοιών της γλώσσας και του πολιτισμού μας ,από τον κόσμο.
Και νά'σου τα "δεν ελπίζω τίποτα" από δώ ,τις "αστραπές της ζωής μας" από την άλλη ,οι δρόμοι που είναι ανήφοροι ,από κάπου αλλού.
Εγώ θα σταθώ σε ένα σημείο που με είχε συγκλονίσει τότε ,με την δεύτερη ανάγνωση για να είμαι ειλικρινής ,από τον "τελευταίο πειρασμό" ένα σημείο που καθώς φαίνεται μόνο έμενα ¨΄αγγιξε" για κάποιο λόγο ,αφού δεν έχω δει πουθενά καμιά αναφορά σε αυτό.
"...Και 'σύ θεοσεβούμενε και φοβιτσιάρη, δεν κλέβεις ,δεν μοιχεύεις, δεν σκοτώνεις ,γιατί φοβάσαι όλες σου οι αρετές είναι θυγατέρες του φόβου..." έτσι "ξηγήθηκε" ο παμέγιστος αυτός τύπος ,σε ένα σημείο του έργου του.
Δεν ξέρω να πω αν συγκλόνισε και κανέναν άλλον ,μα εμένα κάτι μου είπε από τότε και από τότε το έχω ριζομένο βαθιά μέσα μου και δεν βγαίνει πιά......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου