Σάββατο, Ιουλίου 31, 2010

Ο "μοναχικός θρήνος" μιας γυναίκας

Αναρτώντας το post-διατριβή του Χαριτόπουλου περί ζεϊμπέκικου ,μου ερχόνταν μια σκηνή από το παρελθόν κάπου στην δεκαετία του 80 ,που πιτσιρικάς τότε δεν γνώριζα και πολλά για ντέρτια ,καημούς και ανεκπλήρωτους έρωτες.
Κάπου σε κάποιο κέντρο της εποχής και πάνω στό κέφι ,η πίστα άδειασε ξαφνικά και γέμισε από τον χορό μιας γυναίκας που αν και μόνη της έπιανε πιο πολύ χώρο από όλους τους άλλους μαζί.
Χόρευε με πάθος και αν θυμάμαι την σκηνή αυτή είναι για τί μου είχαν κάνει εντύπωση τα δάκρυα στα μάτια της.
Πήρε το άρθρο του Χαριτόπουλου και αφού χόρεψε πατώντας πάνω σε αυτό έμεινε στην παιδική μου μνήμη για πάντα....
Αν και μου πήρε χρόνο πολύ να βρώ το τραγούδι ,αφού δεν θυμόμουν ούτε τον τίτλο ούτε τον τραγουδιστή ,τελικά το αφιερώνω σε όλες τις γυναίκες.....

1 σχόλιο:

Rodia είπε...

Ευχαριστω για την αφιερωση, αλλα χρειαστηκε να ακουσω 2 φορες το τραγουδι και δεν καταλαβα γιατι ακριβως...

Δεν δινει λυση, απλως αποτυπωνει μια δυσκολη κατασταση και μενα μου αρεσει να προχωρω περα απο τα δυσκολα. Οχι να τα ξεχνω, αλλα να ειναι μαθηματα τα δυσκολα, να μη μενω και να αναμασω τη θλιψη.

Ειχα δει καποτε στη Γραναδα μια μεγαλης ηλικιας τσιγγανα να χορευει φλαμενκο. Χορευε με τοσο παθος, που επισκιαζε ολες τις νεαρες κοπελες. Οι κινησεις της ηταν πολυ περιορισμενες, ουτε τσαλιμια, ουτε κουνηματα, ενας χορος στιβαρος, που εξεφραζε δυναμη ψυχης και συχωρεση. Αυτο το προτιμω.

Σκεφτομαι παλι οτι ισως η εικονα που ειχες σχηματισει στην πρωτη συναντηση σου με το τραγουδι αυτο να ηταν κατι τι παρομοιο... :))