Τι να γράψω τώρα ,αυτά που αισθάνεσαι δεν γράφονται και αυτά που γράφεις δεν μπορεί να τα αισθανθεί κανείς ,παρεκτός και τα έχει γραμμένα στα γονίδιά του...όπως εμείς....!!!
Το ίδιο αυτό Πάσχα που έκανε τον Νίκο Δήμου να μιλήσει για την "κακομοιριά του Πεύκου" και να παραδειχθεί πως "μπροστά στου επτανήσιους είμαστε όλοι αρκούδες"
Θα ξαναανεβάσω επικολλώντας ένα post που είχα γράψει παλιότερα διότι τα συναισθήματα δεν αλλάζουν είναι ακριβώς τα ίδια ,τόσο που και σε 100 χρόνια το ίδιο post θα φαντάζει επίκαιρο...!!!
"Πάσχα λοιπόν!
Δεν ξέρω να πω ,αλλά πάντα τέτοια εποχή κάτι μαγικό συμβαίνει μέσα μου και αλλάζει όλη μου η ψυχοσύνθεση.
Ίσως είναι αυτή η παράλογη και ανυπόφορη συνάμα ,ευωδία των νυχτολούλουδων και των πασχαλιών της σπιανάδας ,που μεθάει ακόμα και τον νηφαλιότερο όλων.
Ίσως είναι αυτό το απόκοσμο και μυστικιστικό φώς ,που αναδύεται από το πουθενά πάντα τέτοια εποχή ,παίζοντας περίεργα παιγνίδια με τον νου ,κάνοντας την αντιλιά στα καντούνια του καμπιέλου και στις ,από άλλη εποχή ερχόμενες ,προσόψεις των σπιτιών ,να φαντάζουν σαν σκηνικό από παλιό ξεχασμένο όνειρο.
Ίσως το διαβολεμένο αυτό σαιξπηρικό τοπίο ,που όσο και να το έχεις συνηθίσει ,όσο και αν έχεις παίξει πιτσιρικάς σε κάθε του γωνιά ,νομίζεις πως θα πεταχτεί ο Αμλετ από το απέναντι σοκάκι.
Μπορεί να είναι και η ψυχωσική εμμονή με την μουσική των κατοίκων ,που καταντάει για τους αμύητους ...διαστροφή.
Α Ναι! ,αυτή η μουλαρίσια επιμονή για την συνεχή και άπληστη τροφοδότηση των ώτων με νότες!Φαντάζομαι ,πως η μεγαλύτερη κατάρα εδώ είναι να είναι κανείς ...κουφός!
Κι όμως ,είναι όλα αυτά μαζί!
Όταν από έμβρυο ακόμα ,έχεις εκτεθεί στα παραπάνω ,όταν έχεις περπατήσει στο στενό που ο Μάντζαρος σιγομουρμούριζε συλλαμβάνοντας την Aria Greca ,όταν έχεις σταθεί στο πεζούλι που ξαπόστεναι και ο Σαμάρας,όταν αντικρύζεις τα σκουροπράσινα παραθύρια που ακούγονταν καντάδες του Ξύνδα ,ε τότε δεν μπορεί ,άνθρωπος είσαι ,θες δε θες ,θα επηρεαστείς!και είναι τόσο δυνατή αυτή η επιρροή που μεταδίδεται ,μεταλαμπαδεύεται και διαπερνά όποιον βρεθεί εκεί ,είτε ξένος είναι αυτός είτε και περαστικός!
Σίγουρα δεν θα χάσω με τίποτα στον κόσμο ,την μεγάλη Παρασκευή την "Παλαιά" να παίζει τελευταία το Adagio του Albinoni και το Μεγάλο Σάββατο ,τον Amlet του Faccio ,τον δικό μας "αμλέτο" δηλαδή ,την Μάντζαρος το πένθιμο εμβατήριο Calde Lacrime (καυτά δάκρυα) του Ιταλού συνθέτη Micheli και και από τη Φιλαρμονική "Καποδίστριας" το πένθιμο εμβατήριο Marcia Funebre από την "Ηρωική" του Μπετόβεν ,μελωδίες που όλοι μας τις γνωρίζουμε πολύ καλά απο παιδιά και περιμένουμε πως και πως κάθε χρόνο να τις ακούσουμε ξανά και ξανά......και του χρόνου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου