Ο "μοναχικός θρήνος" μιας γυναίκας

Αναρτώντας το post-διατριβή του Χαριτόπουλου περί ζεϊμπέκικου ,μου ερχόνταν μια σκηνή από το παρελθόν κάπου στην δεκαετία του 80 ,που πιτσιρικάς τότε δεν γνώριζα και πολλά για ντέρτια ,καημούς και ανεκπλήρωτους έρωτες.
Κάπου σε κάποιο κέντρο της εποχής και πάνω στό κέφι ,η πίστα άδειασε ξαφνικά και γέμισε από τον χορό μιας γυναίκας που αν και μόνη της έπιανε πιο πολύ χώρο από όλους τους άλλους μαζί.
Χόρευε με πάθος και αν θυμάμαι την σκηνή αυτή είναι για τί μου είχαν κάνει εντύπωση τα δάκρυα στα μάτια της.
Πήρε το άρθρο του Χαριτόπουλου και αφού χόρεψε πατώντας πάνω σε αυτό έμεινε στην παιδική μου μνήμη για πάντα....
Αν και μου πήρε χρόνο πολύ να βρώ το τραγούδι ,αφού δεν θυμόμουν ούτε τον τίτλο ούτε τον τραγουδιστή ,τελικά το αφιερώνω σε όλες τις γυναίκες.....

Ποιός Μαλάκας τον Έκανε Ήρωα;

Ειλικρινά δεν ξέρω να πω τι αισθάνθηκα όταν διάβασα το άρθρο της Ρίκας Βαγιάνη στο Protagon με τίτλο "Ένας από εμάς;" ...έκπληξη; απορία; θαυμασμό; αγανάκτηση; πραγματικά δεν κατάλαβα τουλάχιστον όχι πριν το διαβάσω ξανά και ξανά.

Αυτό που κατάλαβα με την τελευταία ανάγνωση ήταν οτι επιβεβαιώθηκα για άλλη μια φορά για το ποιόν του συναφιού τους ...είναι στιγνοί επαγγελματίες γραφιάδες ,που δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο στο όνομα της της αποδοχής ,μιας αποδοχής που περιορίζεται μόνο και μόνο στα του συναφιού τους ,διότι περι αυτού πρόκειται ...αποδοχή από το συνάφι!

Διότι κυρία μου ,όσο και να μου αρέσει η πένα σου ,δεν μπορείς με νωπό το χώμα που θα σκεπάσει τον συνάδελφό σας ,όσο και να μην τον θεωρείς συνάδελφο ,να μην έχεις την προνοητικότητα ,ή και το τακτ αν θέλεις ,να μην περιμένεις τουλαχιστον το καταλάγιασμα απο το σοκ της δολοφονίας.

Τι και αν μάταια ο συνάδελφός σας ο Άρης Δαβαράκης ,προσπαθεί με νέο αρθρο του με τίτλο "Ρίκα μου αγαπημένη" ,προσπαθεί να σώσει την κατάσταση και να σας προφυλάξει από την μύνη ακόμα και των συναδέλφων σας.

Με κιτρινισμούς τύπου "θα ξεράσω με τις αγιογραφίες" ή "Η λογική του «Τρωκτικού» είναι το είδος της ενημέρωσης που λατρεύω να μισώ" ή "Τα μισά του posts χάλαγαν τον κόσμο γράφοντας ή φιλοξενώντας ανορθόγραφες κραυγές" δεν μπορείς να λές μερικές παράγραφους πιο κάτω "Υπάρχει ένα πράγμα που με φοβίζει περισσότερο από την ασύδοτη αρβύλα στο όνομα της ελεύθερης έκφρασης, κι αυτό είναι η κατάργηση της ελεύθερης έκφρασης".Ποιό δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης αναγνώρισες στον εκλιπώντα;....

Στο παρόν ιστολόγιο ,το οποίο δεν φιλοδοξεί να αφήσει γραπτά μνημεία ,έχει γραφτεί πάρα πολλές φορές η αντίθεση μου σε τέτοιου είδους τακτικές όπως αυτή του τρωκτικού ,αλλά ποτέ δεν αμφισβήτισα το δικαίωμα του να υπάρχει ,πόσο μάλλον την φυσική του εξόντωση!

Το υστερόγραφο ,τέλος ,μερικών λέξεων για την θλίψη σου δεν αναιρεί την άποψή μου για το ποιόν του συναφιού σου.
Πάντως ,οφείλω να ομολογίσω οτι χρειάζονται μεγάλα αρχίδια για να γράψει κανείς κάτι τέτοιο!

What next?

What next?Αυτό αναρωτήθηκα όταν έμαθα για την δολοφονία του Γκιόλια ,αφού μου πέρασαν από το νού σενάρια επι σεναρίων ...εξάλλου όλοι αυτό κάναμε σήμερα!

Μπορεί να έχω κατα το παρελθόν αμφισβητήσει πολλάκις τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούν κάποιοι το νέο μέσο ,μεταξύ αυτών και ο εκλειπών.Αυτό όμως δεν μου αφαιρεί το δικαίωμα στην θλίψη για τον χαμό ενός νέου ανθρώπου ,πόσο μάλλον για κάποιον που γνώριζα έστω και εξ αποστάσεως.

Αυτό που με προβληματίζει όμως είναι το μετά ,όταν θα ενορχηστρωθεί η επίθεση ενάντια στα blogs και σε όποια μορφή ελεύθερης έκφρασης την οποία έχουμε κατακτήσει.
Η επίθεση αυτή ασφαλώς προβλέπω οτι θα έχει σαν στόχο το μεγάλο όπλο του μέσου ...την ανωνυμία!Το δικαίωμα του καθενός να λέει την άποψή του χωρίς να κινδυνεύει από οποιασδήποτε μορφή εξουσίας.

Ξέρω ,ξερω θα μου πούν κάποιοι "...μα ο κάθε αλήτης θα μπορεί κτλ..." ,ναι ,ο κάθε "αλήτης" θα μπορεί να λέει οτι θέλει όπως και ο κάθε "υγιής" θα μπορεί να τον αγνοεί.

Τώρα ο κάθε πικραμένος θα μπορεί να επιτίθεται στην ανωνυμία των blogs χωρίς αναστολές ,ο φίλος μου ο Δένδιας θα αγορεύσει για άλλη μια φορά εναντίων τους ,εμείς θα ξανακάνουμε μερικές μέρες χωρίς posts ,αλλά ευτυχώς όσο η μαμά google κρατάει θερμοπύλες εμείς θα συνεχίσουμε να γράφουμε ασύδοτα ελεύθεροι ότι μας κατέβει!

The Bold and the Beautiful

Κάθε σοβαρός blogger ο οποίος σέβεται τον εαυτό του ,έχει αφιερώσει τουλάχιστον ένα post με θέμα το "Ζεϊμπέκικο του Χαριτόπουλου" ...έτσι για το ξόρκι βρε αδερφέ.
Ασφαλώς πρόκειται για το περίφημο άρθρο του Διονύση Χαριτόπουλου του 2002 στα Νέα και που το θυμήθηκα στον γάμο του αδερφού μου τις προάλλες ,άσε που το'χω τάξει και σε έναν φίλο... (επικολλώ)


"...Το ζεϊμπέκικο δύσκολα χορεύεται. Δεν έχει βήματα· είναι ιερατικός χορός με εσωτερική ένταση και νόημα που ο χορευτής οφείλει να το γνωρίζει και να το σέβεται.

Είναι η σωματική έκφραση της ήττας. Η απελπισία της ζωής. Το ανεκπλήρωτο όνειρο. Είναι το «δεν τα βγάζω πέρα». Το κακό που βλέπεις να έρχεται. Το παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των άλλων.

Το ζεϊμπέκικο δεν χορεύεται ποτέ στην ψύχρα ει μη μόνον ως κούφια επίδειξη. Ο χορευτής πρέπει πρώτα «να γίνει», να φτιάξει κεφάλι με ποτά και όργανα, για να ανέβουν στην επιφάνεια αυτά που τον τρώνε.

Η περιγραφή της προετοιμασίας είναι σαφής:

Παίξε, Χρήστο, το μπουζούκι,

ρίξε μια γλυκιά πενιά,

σαν γεμίσω το κεφάλι,

γύρνα το στη ζεϊμπεκιά.

(Τσέτσης)

Ο αληθινός άντρας δεν ντρέπεται να φανερώσει τον πόνο ή την αδυναμία του· αγνοεί τις κοινωνικές συμβάσεις και τον ρηχό καθωσπρεπισμό. Συμπάσχει με τον στίχο ο οποίος εκφράζει σε κάποιον βαθμό την προσωπική του περίπτωση, γι' αυτό επιλέγει το τραγούδι που θα χορέψει και αυτοσχεδιάζει σε πολύ μικρό χώρο ταπεινά και με αξιοπρέπεια. Δεν σαλτάρει ασύστολα δεξιά κι αριστερά· βρίσκεται σε κατάνυξη. Η πιο κατάλληλη στιγμή για να φέρει μια μαύρη βόλτα είναι η στιγμή της μουσικής γέφυρας, εκεί που και ο τραγουδιστής ανασαίνει.

Ο σωστός χορεύει άπαξ· δεν μονοπωλεί την πίστα. Το ζεϊμπέκικο είναι σαν το «Πάτερ Ημών». Τα είπες όλα με τη μία.

Τα μεγάλα ζεϊμπέκικα είναι βαριά, θανατερά:

Ίσως αύριο χτυπήσει πικραμένα

του θανάτου η καμπάνα και για μένα.

(Τσιτσάνης)

Τι πάθος ατελείωτο που είναι το δικό μου,

όλοι να θέλουν τη ζωή κι εγώ το θάνατό μου.

(Βαμβακάρης)

Το ζεϊμπέκικο δεν σε κάνει μάγκα*· πρέπει να είσαι για να το χορέψεις. Οι τσιχλίμαγκες με το τζελ που πατάνε ομαδικά σταφύλια στην πίστα εκφράζουν ακριβώς το χάος που διευθετεί η εσωτερική αυστηρότητα και το μέτρο του ζεϊμπέκικου.

Το ζεϊμπέκικο δεν χορεύεται σε οικογενειακές εξόδους ή γιορτές στο σπίτι· απάδει προς το πνεύμα. Πόσο μάλλον όταν υπάρχουν κουτσούβελα που κυκλοφορούν τριγύρω παντελώς αναίσθητα.

Είναι χορός μοναχικός.

Όταν το μνήμα χάσκει στα πόδια σου, ο τόπος δεν σηκώνει άλλον. Είναι προσβολή να ενοχλήσει μια ξένη κι απρόσκλητη παρουσία. Γι' αυτό κάποιοι ανίδεοι αριστεροί διανοούμενοι ερμήνευσαν την επιβεβλημένη ερημία του χορού με τα δικά τους φοβικά σύνδρομα· αποκάλεσαν το ζεϊμπέκικο «εξουσιαστικό χορό», που περιέχει, δήθεν, μια «αόρατη απειλή». Είδαν, φαίνεται, κάποιον σκυλόμαγκα να χορεύει και τρόμαξαν. Όμως, και έναν κυριούλη αν ενοχλήσεις στο βαλσάκι του, κι αυτός θα αντιδράσει.

Το ζεϊμπέκικο δεν είναι γυναικείος χορός.

Απαγορεύεται αυστηρώς σε γυναίκα να εκδηλώσει καημούς ενώπιον τρίτων· είναι προσβολή γι' αυτόν που τη συνοδεύει. Αν δεν είναι σε θέση να ανακουφίσει τον πόνο της, αυτό τον μειώνει ως άντρα και δεν μπορεί να το δεχτεί.

Και στο μάτι δεν κολλάει.

Μια γυναίκα δεν είναι μάγκας· είναι θηλυκό ή τίποτα. Κι ένας άντρας, πρώτα αρσενικό και μετά όλα τ' άλλα. Αυτό είναι το αρχέτυπο. Κι αν το εποικοδόμημα γέρνει καμιά φορά χαρωπά, η βάση μένει ακλόνητη. Εξαιρούνται οι γυναίκες μεγάλης ηλικίας που μπορεί να έχουν προσωπικά βάσανα: χηρεία ή πένθος για παιδιά.

(Κι όμως είδα σπουδαίο ζεϊμπέκικο από δύο γυναίκες· τη Λιλή Ζωγράφου, που αυτοσχεδίαζε έχοντας αγκαλιάσει τον εαυτό της από τους ώμους με τα χέρια χιαστί σαν αρχαία τραγωδός· και μια νεαρή πουτάνα σε ένα καταγώγιο των Τρικάλων, πιο αυτεξούσια απ' όλους τους αρσενικούς εκεί μέσα.)

Η μεγάλη ταραχή είναι οι χωρικοί. Σε πλατείες χωριών, με την ευκαιρία του τοπικού πανηγυριού ή άλλης γιορτής, κάτι καραμπουζουκλήδες ετεροδημότες χορεύουνε ζεϊμπέκικο στο χώμα· προφανώς για να δείξουνε στους συγχωριανούς τους πόσο μάγκες γίνανε στην πόλη. Οι άνθρωποι της υπαίθρου δεν έχουν μπει στο νόημα κι ούτε μπορούν να εννοήσουν. Τα δικά τους ζόρια είναι κυκλικά· έρχονται, περνάνε και ξαναέρχονται σαν τις εποχές του χρόνου. Δεν είναι όλη η ζωή ρημάδι. Γι' αυτό χορεύουν εξώστρεφα, κάνουν φούρλες, σηκώνουν το γόνατο ή όλο το πόδι, κοιτάνε τους γύρω αν τους προσέχουν, χαμογελάνε χορεύοντας. Μιλάνε με τον Θεό των βροχών και του ήλιου, όχι τον σκοτεινό Θεό του χαμόσπιτου και των καταγωγίων.

Δεν γίνεται καν λόγος για το τσίρκο που χορεύει επιδεικτικά, σηκώνει τραπέζια με τα δόντια και ισορροπεί ποτήρια στο κεφάλι του. Ή τη φρικώδη καρικατούρα ζεϊμπέκικου που παρουσιάζουν οι χορευτές στις παλιές ελληνικές ταινίες και προσφάτως στα τηλεοπτικά σόου.

Το ζεϊμπέκικο είναι κλειστός χορός, με οδύνη και εσωτερικότητα. Δεν απευθύνεται στους άλλους. Ο χορευτής δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον. Περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του, τον οποίο τοποθετεί στο κέντρο του κόσμου. Για πάρτη του καίγεται, για πάρτη του πονάει και δεν επιζητεί οίκτο από τους γύρω. Τα ψαλίδια, τα τινάγματα, οι ισορροπίες στο ένα πόδι είναι για τα πανηγύρια. Το πολύ να χτυπήσει το δάπεδο με το χέρι «ν' ανοίξει η γη να μπει».

Και, όσο χορεύει, τόσο μαυρίζει.

Πότε μ' ανοιχτά τα μπράτσα μεταρσιώνεται σε αϊτό που επιπίπτει κατά παντός υπεύθυνου για τα πάθη του και πότε σκύβει τσακισμένος σε ικεσία προς τη μοίρα και το θείο.

Τα παλαμάκια που χτυπάνε οι φίλοι ή οι γκόμενες καλύτερα να λείπουν. Ο πόνος του άλλου δεν αποθεώνεται. Το πιο σωστό είναι να περιμένουν τον χορευτή να τελειώσει και να τον κεράσουν. Να πιούνε στην υγειά του· δηλαδή να του γιάνει ο καημός που τον έκανε να χορέψει.

Ειπώθηκε πως το ζεϊμπέκικο σβήνει.

Ο αρχαϊκός χορός της Θράκης που τον μετέφεραν οι ζεϊμπέκηδες στη Μικρά Ασία και τον επανέφεραν στην Ελλάδα οι πρόσφυγες του 1922 έχει ολοκληρώσει τον ιστορικό του κύκλο· δεν έχει θέση σε μια νέα κοινωνία με άλλα αιτήματα και άλλες προτεραιότητες.

Μπορεί και να γίνει έτσι.

Αν χαθούν η αδικία, ο έρωτας και ο πόνος· αν βρεθεί ένας άλλος τρόπος που οι άντρες θα μπορούν να εκφράζουν τα αισθήματά τους με τόση ομορφιά και ευγένεια, μπορεί να χαθεί και το ζεϊμπέκικο.

Όμως βλέπεις μερικές φορές κάτι παλικάρια να γεμίζουν την πίστα με ήθος και λεβεντιά που σε κάνουν να ελπίζεις όχι απλώς για τον συγκεκριμένο χορό, αλλά για τον κόσμο ολόκληρο..."