Μετά μεγάλης έκπληξης αλλά και λύπης μου ,έπεσα εντελώς τυχαία καθώς σερφάριζα αμέριμνος ,σε ένα πρόσωπο που είχα ευχηθεί κάποτε να μη ξαναδώ ποτέ στα μάτια μου.Δυστυχώς αυτό συνέβει τώρα και ομολογώ οτι τα συναισθήματα μου είναι ανάμεικτα ,αγανάκτηση ,θυμός ,απελπισία ,αηδία δεν ξέρω να πώ!Πρόκειται για έναν άνθρωπο τον οποίο είχα κάποτε κυβερνήτη σε κάποιο καράβι στο οποίο υπηρέτησα με υπομονή -είναι αλήθεια- την θητεία μου κανονικά όπως όφειλα στην πατρίδα.Παιδί τότε 18 χρονών με ευθύνες τεράστιες για την ηλικία μου -ως έφεδρος υπαξιωματικός του Π.Ν.- έπεσα σε αυτόν τον άνθρωπο ο οποίος φρόντησε να γίνει η θητεία η δική μου αλλά και των υπόλοιπων κόλαση!Ίσως αν υπήρχε τότε το διαδίκτυο τύποι σαν και λόγου του να μην τολμούσαν να συμπεριφέρονταν έτσι ,αλλά να που τα πράγματα αλλάζουν κάποτε "καπετάνιε"!!!Ίσως και να βρώ τον μπελά μου με αυτά που γράφω αφού ο άνθρωπος αυτός κατάφερε να γίνει υπαρχηγός του στόλου ,τίτλος τιμής μεγάλος -είναι η αλήθεια- ο οποίος αξίζει μόνον σε ικανούς.Ίσως πάλι να συνέβη ότι συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους ...να έχει αλλάξει προς το καλλίτερο ,πράγμα το οποίο θα το ευχόμουν από καρδιάς ,πλήν όμως δεν μπορώ να μήν καταθέσω τα συναισθήματά μου τα οποία είναι αληθινά!Ελπίζω να συμβαίνει το τελευταίο Κύριε Πάνο Ευσταθίου ..."κύριε κυβερνήτα"!!!
Τσαλακώθηκε η εθνική μας αξιοπρέπεια ,με τον μη προσήκοντα σεβασμό στο ιερό αυτό κειμήλιο του ελληνισμού!Ρε δε μπάτε στο διάολο λεώ εγώ!!!Πηγαίνετε και ακόμα παραπέρα ,στο γέρο διάολο και όταν γυρίσετε με το καλό να πάτε και να γαμηθήτε ,υποκριτές ,ανθρωποειδή δίποδα ,τιποτένιοι!Να αραδιάσω εδώ τώρα μια λίστα με πράγματα που θα πρέπει να ντρεπόμαστε στα αλήθεια ή δεν θα φτάνει όλος ο χώρος της google;Τι να θυμηθώ ,που να σας πάρει ο διάολος... τα υποβρύχια που γέρνουν; τα 200 κλεμένα δις €; τις ψευτοεπαναστάσεις των δήθεν αριστεριστών; τις μυστηριώδεις εξαφανίσεις πάσης διανοούμενης φωνής; το μπάχαλο στα στρατεύματα; τι άλλο να γράψω ...τα ξέρουμε όλοι μας πολύ καλά!Ο χορός στο καράβι σας πείραξε ,χαμένοι και άθλια υποκείμενα που το μόνο που έχω να πώ είναι οτι σε ένα τέτοιο καράβι έχανα την αξιοπρέπεια μου καθημερινά για 25 μήνες από αμόρφωτα παληκαράκια στο όνομα της πατρίδας ,κάποτε!Ναι σε αυτό το καράβι θα μου πεις έχασαν την ζωή τους δεκάδες ναύτες! αλήθεια;... και τα χαμένα 25μηνα εκατοντάδων χιλιάδων από την ζωή αυτών που υπηρέτησαν στα υπόλοιπα;Γι'αυτό σας λέω ,άστο να πάει στο διάολο μην τις ξύνεις τις γαμημένες τις πληγές ...όψιμοι πατριώτες όλοι μας!!!
1982 τότε ,2010 τώρα!Πώ πω! 28 χρόνια πώς διάολο πέρασαν τα γαμημένα ,γαμώ το κέρατό μου!... μα τα θυμάμαι σαν να 'ταν χθές!-Έλα ρε πάμε;-Ναι πάμε ,βρήκες μπάλα;-Nαι ρε τη παλιά έχω...την ράψαμε λίγο.Την καλή του Στάθη δεν μας την δίνει ο πατέρας του.-Καλά ,πάμε να πάρουμε και τους υπόλοιπους.Πήραμε τον Σπύρο ,τον Αλέκο ,τον Φώτη και τους υπόλοιπους ,τον Νίκο δεν τον καταφέραμε γιατί τον είχε στιμώξει ο πατέρας του στην μελέτη με κάτι εκκλησιαστικά αφού τον προόριζαν για παπά!Έτσι κυλούσαν οι μέρες του 1982 ...το πρωί μπάλα με πρωταγωνιστές εμάς ,το μεσημέρι πάλι μπάλα με πρωταγωνιστές τον Ζίκο ,τον Έντερ ,τον Ρόσι και τον πλατινί ,και το απόγευμα πάλι μπάλα στην αλάνα.Το μουντιάλ αυτό είχε και μιαν ιδιαιτερότητα...ήταν το πρώτο έγχρωμο!Στο καφενείο του χωριού ήρθε η πρώτη έγχρωμη τηλεόραση...ουάου!!!Για πρώτη φορά ανακαλύψαμε πως η αγαπημένη μας ομάδα ,η Βραζιλία φυσικά ,δεν φορούσε γκρί μαύρο αλλά κίτρινο μπλέ!Κίτρινο η Βραζιλία;Tότε νομίζω οι περισότεροι θα είχαν γίνει ΑΕΚ!Στην αλάνα οι ρόλοι εναλλάσονταν ,ανάλογα με το προηγούμενο μάτς ,ο ένας γίνονταν Πλατινί ,άλλος Ρουμενίγκε ,αλλος Τιγκανά και άλλος Μπρούνο Κόντι.Εγώ πάντα ήμουν ο Ζίκο ,ρόλο που κρατούσα μετά μανίας μιας και ήταν ο αγαπημένος μου μακράν.Ο Ζίκο ήμουν εγώ και εγώ ήμουν ο Ζίκο ...τέλος!δεν το διαπραγματευόμουν!Είχα θυμάμαι φάει ώρες στην παραλία μες στον ντάβανο να διαβάζω αφιερώματα για αυτόν ,πως κλωτσούσε τα τενεκεδάκια στην κόπα καμπάνα και κάτι τέτοια ανεβαστικά ,που στα μάτια ενός δεκάχρονου φάνταζαν ηρωικά!Σώκρατες ,Ζαιρζίνιο ,Έντερ ,Λέαντρο ,Όσκαρ και Ζιρές ,Τιγκανά ,Σίξ ,Αμορός ,Πλατινί αλλά και Μαραντόνα ,Αρντίλες ,Μάριο Κέμπες ήταν οι μικροί μου ήρωες τότε ,αλλά και τώρα σαν να μην πέρασε μια μέρα το ίδιο νιώθω ,μήπως οι ήρωές μου ήταν τελικά τα παιδικά μου χρόνια; μήπως οι ήρωές μου είναι οι παιδικοί μου φίλοι; μήπως o ήρωάς μου ήμουν εγώ ο ίδιος και τα παιδικά μου χρόνια ,που κάπως έτσι φαντάζουν στην σημερινή ανιαρή καθημερινότητά μου;...
Μετά μεγάλης έκπληξης αλλά και λύπης μου ,έπεσα εντελώς τυχαία καθώς σερφάριζα αμέριμνος ,σε ένα πρόσωπο που είχα ευχηθεί κάποτε να μη ξαναδώ ποτέ στα μάτια μου.
