Εν τω μεταξύ ,για τον ίδιο φαντάζομαι λόγο αγαπώ και το ρεμπέτικο τραγούδι ,είχα βέβαια τα ακούσματα και τις αφορμές αλλά έχω την εντύπωση ότι μου άρεσαν από γεννησιμιού μου ,τόσο παλιά που δεν θυμάμαι πότε πρωτοάκουσα ρεμπέτικο για πρώτη φορά.
Έκτοτε ακούω διάφορα ,ότι δηλαδή τα ρεμπέτικα είναι τα Ελληνικά blues ,ότι τα blues είναι ίδια ακριβώς με τα ρεμπέτικα ,όσοι όμως έχουμε μιά μυρωδιά με την μουσική ξέρουμε ότι δεν έχουν καμία σχέση και ότι όποια σχέση και αν έχουν αυτή οφείλεται στο ότι και τα δύο στύλ γεννήθηκαν σε φτωχογειτονιές από ημιπαράνομους καλλιτέχνες.
Όλα αυτά βέβαια μέχρι που άκουσα τον Skip James και συγκεκριμένα το Devil Got My Woman της δεκαετίας του '20 και συνειδητοποίησα ότι τα blues στη πρώιμη μορφή τους και ειδικά αυτά που γράφτηκαν στο περίφημο "Δέλτα" των ΗΠΑ μοιάζουν αρκετά με τα ρεμπέτικα ,τόσο στο άκουσμα όσο και στο ύφος ,επίσης και τα δύο είδη χρησιμοποιούν ως επί το πλείστον κλίμακες μινόρε.
Αργότερα ήρθε και ο τεράστιος Στέλιος Βαμβακάρης τόσο με το "blues του Στέλιου" όσο και με τις συνεργασίες του με τον Λουιζιάνα Ρέντ αλλά και με συνεργασίες σαν αυτή με τον John Lee Hooker να επισφραγίσει την σύνδεση αλλά και την ομοιότητα αυτών των δύο ειδών μουσικής.
Έτσι λοιπόν ,κάθε φορά που είτε είμαι λυπημένος είτε χαρούμενος θα ακούσω αυτές τις μουσικές και όλα πάνε μια χαρά.
