Να πως λέν' τον Ποταμό.....

"...Tου ήρωος τον νεκρό μ' ευλάβεια και με λύπη

σηκώνει ο Φοίβος και τον πάει στον ποταμό.

Tον πλένει από τες σκόνες κι απ' τ' αίματα·

κλείει την πληγή του..."

                                 Κ.Π.Καβάφης

Με ιντριγκάρισε σήμερα ένα άρθρο του φίλτατου και πολυγραφότατου  Μάκη Αρμένη εδώ ,σχετικά με μια ανάλυση που έκανε για τον νεότευκτο πλην όμως πολλά υποσχόμενο ,κατά την γνώμη μου ,πολιτικό σχηματισμό "Το Ποτάμι".

Το άρθρο του ,μπορεί να αποπνέει μια διάθεση κριτικής με κάποια ψήγματα ειρωνικής σάτιρας ,μα παρότι άριστος χειριστής του λόγου ο ίδιος με πολλές σωστές απόψεις ,δεν μπόρεσε να αποκρύψει την ανησυχία του για το μέγεθος της αποδοχής που έχει το εν λόγω κίνημα.

Γράφει λοιπόν : "Πάντα το νέο ασκεί μια γοητεία,  όταν μάλιστα, το χαρτί περιτυλίγματος γυαλίζει  

και  ο φιόγκος, έχει φτιαχτεί από έμπειρα χέρια, που γνωρίζουν πολύ καλά να πουλάνε 

φύκια  για  μεταξωτές κορδέλες, η πρώτη επαφή από ανυποψίαστους πελάτες, αποκτάει θετικό πρόσημο."

Μα γιατί πρέπει σε κάθε τι νέο να είμαστε εξ ορισμού απέναντι; και γιατί παρακαλώ θα πρέπει αυτό για να το αποδεχτούμε πρέπει να περιφέρεται ρακένδυτο; τι μας πειράζει η συσκευασία του; στο περιεχόμενο δεν είναι αυτό στο οποίο θα πρέπει να εστιάσουμε; 

"...Είναι  η γοητεία που εκπέμπει μια όμορφη γυναίκα, λίγο πριν ανοίξει το στόμα της,   

το στόμα, που ταλαιπωρεί την τσίχλα και φυσικά δεν έχει τίποτα να πει..."

Ας αφήσουμε επιτέλους να μας πει αυτή "η γυναίκα" κάτι ,ας της δώσουμε την δυνατότητα να αρθρώσει μια λέξη και έπειτα ας της δώσουμε να μηρυκάσει όσες τσίχλες θέλουμε...

"...«Το ποτάμι»  δεν είναι κάτι νέο,  είναι τόσο παλιό όσο το σύστημα αυτής της χώρας..."

???

"...Ένας συμπαθής υπηρέτης τους  λοιπόν, με το ένα πόδι στην αριστερή όχθη 

και το άλλο στη δεξιά, παιδί του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ και ας μην το θυμάται πια, 

με ένα  σακίδιο  στην πλάτη, ανέμελο βλέμμα   και  χωρίς ταυτότητα..."

Εδώ θα μου επιτρέψεις να παραθέσω κάποιους αρχικούς υποστηρικτές της κίνησης αυτής ,τους οποίους δεν τους έχει πετύχει κανείς σε καμία πλευρά του ποταμιού που και βλέμμα και ταυτότητα έχουν και που τα έχουν δείξει στην πολύχρονη πορεία τους ,παραθέτω λοιπόν :

Θοδωρής Γκόνης σκηνοθέτης, στιχουργός
Μαρία Δημητρίου ελληνίδα τσιγγάνα επιμελήτρια Κοινωνικής Πρόνοιας
Νίκος Δήμου Συγγραφέας 
Αννα Ευφραιμίδου Ογκολόγος, παθολόγος
Παναγιώτης Κακατσούλης, ο καλύτερος δημόσιος υπάλληλος, καθηγητής στην σχολή δημόσιας διοίκησης
Βάσω Κιντή καθηγήτρια φιλοσοφίας
Δημήτρης Κοντοπίδης, φοιτητής αρχιτεκτονικής
Αύγουστος Κορτώ συγγραφέας
Δημήτρης Κουρέτας αντιπρυτανης πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Ολυμπία Κρασαγάκη, φωτογράφος 
Δημήτρης Κυριακόπουλος Πρόεδρος Πρωτέα 
Αναστασία Λαμπρία εκδότρια βιβλίων
Ζαχαρούλα Λούδα, αμπελουργός
Αννα Λιδάκη καθηγήτρια κοινωνιολογίας
Χαρης Μαθιόπουλος κοινωνιολόγος
Γιώργος Μαυρωτάς πρώην αρχηγός στην εθνική πόλο
Γιούλη Μελουδάκου 
Αναστασία Μήνου υδροβιολογος, διευθύντρια έρευνας στο Αρχιπέλαγος
Νίκος Ξυδάκης μουσικός
Νίκος Ορφανός ηθοποιός 
Ντανα Παρασκευοπούλου, κάτοικος Άγιου Αχιλλείου Πρεσπών 
Ανδρέας Πετρουλάκης, σκιτσογράφος
Χριστίνα Ταχιάου, δημοσιογράφος 
Τάσος Τέλογλου, δημοσιογράφος
Σταύρος Τσακυράκης καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου

Και οι δημοσιογράφοι:

Γεωργία Λινάρδου
Λίνα Παπαδάκη
'Αντρη Κωνσταντίνου

Καταλήγοντας ,δεν ξέρω να πω αν ο ποταμός αυτός θα καταλήξει  Αμαζόνιος ή...Ποδονίφτης ,μα αξίζει να του δώσουμε μια ευκαιρία να πηγάσει και να φτιάξει μια κοίτη ώστε να μπορέσουμε να δούμε και τις όχθες του και τα νερά του αλλά και τους επιπλέοντας επ'αυτού.....τότε ίσως ,αν είμαστε εν τέλει τυχεροί ,να ξανασηκώσει ο Φοίβος τον Σαρπηδόνα και να τον ξαναπάει στον ποταμό να τον ξεπλύνει από τις σκόνες τις βρωμιές και τα μιάσματα του παρελθόντος ,όπως πολύ συγκινητικά μας ταξιδεύει ο Καβάφης.