Τετάρτη, Αυγούστου 18, 2010

Εκλογές ...η άποψή μου.!

Θέλω πάρα πολύ να γράψω την άποψή μου για τις εκλογές ,επειδή όμως έχει καύσωνα και δεν μπορώ σταυρώσω γραμμή ,επικολλώ παλαιότερό μου post...


"
Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού" ή "στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα" ,αυτά τα δύο ρητά δίνουν και παίρνουν στα ΜΜΕ της χώρας τον τελευταίο καιρό ,ειδικά με το τελευταίο ο κάθε πικραμένος πολιτικάντες μας έχει πρήξει τ'αρχίδια!

Όταν θα καταλάβουν πόσο μαλάκες είναι όλοι τους ,ελπίζω να μήν είναι πολύ αργά ,διότι κύριοι μια ματιά έστω και πεταχτή στήν αρχαία Ελληνική Γραμματία αρκεί για να διαπιστώσετε ότι η πολιτική δεν είναι ούτε τέχνη μήτε και μονόδρομος ή ότι άλλο σκαρφιστείτε κατά το δοκούν ...είναι η άλλη όψη της Αλήθειας ...είναι Η Αλήθεια!
Θυμήθηκα τον
Επιτάφιο του Πέρικλή ,στον οποίον ο γίγας αυτός της σύγχρονης σκέψης αναφέρεται στην σχέση πολίτη - εξουσίας - πολιτικής.
"...Γιατί είμαστε ο μόνος λαός που τον μη αναμειγνυόμενο καθόλου στα κοινά δεν τον θεωρούμε φιλήσυχο αλλά άχρηστο...
Γιατί υπερέχουμε από τους άλλους και ως προς αυτό ακόμη, ότι δηλαδή εμείς οι ίδιοι αποφασίζουμε για όσα πρόκειται να επιχειρήσουμε και εμείς οι ίδιοι τα επιχειρούμε..."Τάδε έφη Περικλής...

Είδαμε πως στην αρχαία ελλάδα ο μη συμμετέχων στα κοινά ,στην πολιτική δηλαδή ,θεωρούνταν άχρηστος ,παρίας ,ήταν μη άξιος αναφοράς.Σε αντίθεση ,βέβαια με το σήμερα που θέλουν τον πολίτη να μήν συμμετέχει ,με το πρόσχημα της δήθεν τιμωρίας ,της δήθεν διαμαρτυρίας ,αλλά όλοι γνωρίζουμε πως αυτό το θέλουν επειδή έτσι θα έχουν λιγότερους να κουμαντάρουν ,επειδή οι απέχοντες λογαριάζονται μαζί τους.


Ε λοιπόν όχι κύριοι! όλοι θα πρέπει να είμαστε παρών στίς εκλογικές αναμετρήσεις ,και θα ψηφίζουμε όπως ακριβώς λέει ο Πέρικλας...

"...
ενώ ως προς την θέση τους στον δημόσιο βίο κάθε ένας προτιμάται για ένα από τα δημόσια αξιώματα ανάλογα με την επίδοση την οποία σημειώνει σε αυτά, δηλαδή η δημόσιά του σταδιοδρομία εξαρτάται μάλλον από την ατομική του αξία και όχι από την κοινωνική τάξη, από την οποία προέρχεται, ούτε πάλι ένας, ο οποίος είναι μεν φτωχός έχει όμως την ικανότητα να παράσχει κάποια υπηρεσία στην πατρίδα του, εμποδίζεται σε αυτό από το γεγονός ότι είναι άγνωστος..."

Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ,ασφαλώς ,πως ο πολίτης στην αρχαία Αθήνα ήταν κάτι ιερό ,ήταν ένα αξίωμα που ήταν σεβαστό από όλους ,άλλωστε δεν θα βρήτε πουθενά σε αυτήν την κοινωνία την κακοποίηση του πολίτη ,βασανιστήρια εναντίων των πολιτών ήταν κάτι ανήκουστο ,ανίερο ,οι παραβάτες απλώς εξοστρακίζονταν!Σήμερα ο πολίτης θεωρείται πρόβατο!...όχι αγαπητοί μου δεν θα πρέπει να τους κάνουμε το χατήρι ,όλοι θα πρέπει να συμμετέχουμε σε αυτήν διαδικασία και ας ψηφίσουμε όπως ακριβώς μας προτρέπει ο Πέρικλας ...βάση του ήθους και της προσωπικής αρετής και ικανότητας του ανδρός!

Τετάρτη, Αυγούστου 04, 2010

Ο Πάνας πέθανε...ο Γιός της Μαρίας είναι τώρα βασιλιάς!

Αυτοί οι στίχοι αποδεικνείουν την συνάντησή μου με τον φίλο μου τον Όσκαρ!


Santa Decca

The Gods are dead: no longer do we bring
To grey-eyed Pallas crowns of olive-leaves!
Demeter's child no more hath tithe of sheaves,
And in the noon the careless shepherds sing,
For Pan is dead, and all the wantoning
By secret glade and devious haunt is o'er:
Young Hylas seeks the water-springs no more;
Great Pan is dead, and Mary's son is King.


And yet---perchance in this sea-tranced isle,
Chewing the bitter fruit of memory,
Some God lies hidden in the asphodel.
Ah Love! if such there be, then it were well
For us to fly his anger: nay, but see
The leaves are stirring: let us watch awhile.

by Oscar Wilde-1881

Άγιοι Δέκα
Πέθαναν οι θεοί: στη γλαυκομάτα Αθηνά
πια δεν προσφέρουμε στεφάνια της ελιάς,
ούτε ένα μέρος της σοδειάς στην Περσεφόνη.
Τα μεσημέρια τραγουδούν ανέμελα οι βοσκοί
γιατί ο Πάνας πέθανε και τα παιχνίδια του
στα μυστικά τα ξέφωτα και τις κρυφές μονιές
πια πήραν τέλος. Έπαψε ο Ύλας να γυρεύει τις πηγές·
ο μέγας Παν είναι νεκρός, και βασιλεύει της Μαρίας ο γιος.

Κι όμως – ίσως σ' αυτό το γητεμένο από τη θάλασσα νησί,
μασώντας τα πικρά φρούτα της μνήμης,
κάποιος θεός να κοίτεται κρυμμένος στ' ασφοδίλια.
Αχ, έρωτα! τέτοιος αν βρίσκεται κανείς, απ΄ την οργή του
ας τρέξουμε γρήγορα να ξεφύγουμε! Μα όχι, δες,
οι φυλλωσιές θροΐζουνε: ας μείνουμε λιγάκι ακόμη.


Όσκαρ Ουάιλντ-1881

||